Czy ktoś z was spotkał niedawno na ulicy człowieka ciągnącego za sobą kroplówkę i próbującego wraz z nią dostać się do tramwaju?

To był happening edukacyjny Stowarzyszenia Pacjentów Leczonych Żywieniowo „Apetyt na życie”. Jednak takie osoby naprawdę są wśród nas.

Gdy organizm nie przyswaja pożywienia, jedynym ratunkiem jest żywienie pozajelitowe, czyli kroplówka.

To ludzie, którzy, aby przeżyć, nawet przez 20 godzin na dobę muszą być podłączeni do kroplówki. Tylko w ten sposób mogą być odżywiani. Dlaczego tak się dzieje?

W Polsce długotrwałe żywienie pozajelitowe w domu otrzymuje prawie tysiąc pacjentów. 90 proc. z nich cierpi na zespół krótkiego jelita. Co to takiego?

Może on być skutkiem fizycznej utraty znacznego odcinka jelita cienkiego (najczęściej w efekcie operacji) albo choroby, z powodu której jelito przestaje pełnić swoją funkcję. Jest wprawdzie wystarczająco długie, ale niewydolne.

W takiej sytuacji organizm nie przyswaja pożywienia, co w oczywisty sposób doprowadza do skrajnego wyczerpania. Jedynym ratunkiem jest żywienie pozajelitowe, czyli kroplówka.

– Początkowo, ze względu na objętość kroplówki, czas żywienia trwał od 18 do 20 godzin w ciągu doby. Oznaczało to, że resztę czasu, czyli jedynie od 4 do 6 godzin, mogłam wykorzystać na codzienną aktywność życiową poza domem. Po 2 latach worek żywieniowy został zmniejszony, co spowodowało, że jestem podłączona do kroplówki od 14 do 16 godzin na dobę, dzięki czemu mam teraz więcej czasu dla siebie – mówi pani Anna, pacjentka od ponad 6 lat żywiona pozajelitowo.

Czy więc dla takich chorych jest szansa na normalne życie?

– Doraźnym celem leczenia pacjentów z niewydolnością przewodu pokarmowego w przebiegu zespołu krótkiego jelita jest uzyskanie u nich dostatecznych stężeń substancji odżywczych, opanowanie biegunki i zapobieganie odwodnieniu, co w dalszej perspektywie ma na celu poprawę funkcji jelit. Zwiększenie zdolności absorpcyjnych pozostałego odcinka jelita prowadzi do zmniejszenia stopnia zależności pacjenta od żywienia pozajelitowego. Rozwój nowoczesnej medycyny daje nadzieję na znaczne ograniczenie, a w niektórych przypadkach nawet całkowite odstawienie żywienia pozajelitowego – mówi dr n. med. Marcin Folwarski, specjalista chirurgii ogólnej ze Szpitala im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku.

Tacy pacjenci potrzebują więc przede wszystkim akceptacji, wsparcia, zrozumienia. I dużo nadziei.