Ktoś w rodzinie chorował na cukrzycę typu 2? Dobra wiadomość jest taka: ty nie musisz. Bo tej choroby można uniknąć nawet w przypadku genetycznych uwarunkowań.

90 proc. chorych na cukrzycę cierpi właśnie na jej typ 2. Mechanizm choroby polega na tym, że insulina – hormon, który reguluje przemianę cukru w organizmie, albo się nie wydziela, albo nie działa tak, jak trzeba. Często dzieje się tak u osób swoim wyglądem przypominających jabłko, u których tłuszcz odkłada się na brzuchu.

Dotąd przeciętny chory na cukrzycę typu 2 był po 50 roku życia. Ponieważ jednak przybywa otyłych dzieci, nawet one zaczynają chorować.

Taka otyłość brzuszna może powodować insulinooporność. Oznacza to, że hormon się wprawdzie wydziela, ale nic z tego nie wynika. Jego działanie powstrzymują substancje, znajdujące się w tkance tłuszczowej.
Dotąd przeciętny chory na cukrzycę typu 2 był po 50 roku życia. Ponieważ jednak przybywa otyłych dzieci, nawet one zaczynają chorować. Światowym rekordzistą był…trzylatek.

Jak się bronić?
- pilnować wagi! Mierzyć obwód w pasie! U kobiet nie powinien przekraczać 80 cm, a u mężczyzn 94 cm. Osoby z BMI powyżej 35 są na cukrzycę typu 2 narażone sześć razy bardziej niż szczupłe.
- ćwiczyć, jeździć na rowerze, maszerować, spacerować. Zachęcać do tego dzieci – naukowcy udowodnili, że intensywna aktywność fizyczna w wieku 9-13 lat najlepiej chroni przed zachorowaniem w wieku późniejszym.
- badać się! Sprawdzać glikemię, czyli stężenie cukru we krwi. Zaniepokoić nas powinien wynik powyżej 99 mg/dl na czczo. Dlaczego to ważne? Bo choroba rozwija się bez objawów. Choć o niej nie wiemy, powoduje powikłania np. ze strony serca. Dlatego wcale nie rzadko się zdarza, że ktoś dowiaduje się o swojej cukrzycy dopiero, gdy dostał zawału.

Szczególną ostrożność muszą jednak zachować właśnie ci, w których w rodzinie ktoś na cukrzycę chorował oraz osoby, które mają podwyższone ciśnienie tętnicze krwi i stężenie cholesterolu.