Idzie wiosna. Serio. A jeden z wiosennych tematów do dyskusji brzmi: na co przeznaczyć 1 proc. podatku.

Przeglądam spis organizacji pożytku publicznego. Dużo okazji, żeby wspomóc leczenie najróżniejszych chorób.
Konkurują ze sobą porażenie mózgowe, cukrzyca, autyzm, SM, wady słuchu, osteoporoza, transplantacja szpiku i choroby psychiczne, amazonki i hospicja. Co wybrać? Tyle tego.

Wszystkie potrzeby ważne, dużo cierpienia, dużo też nadziei, bo ktoś zakłada stowarzyszenie, chce pomóc.

Jednak ja już się zdecydowałam. Wpłacę na zwierzęta. Na koty, psy, rysie (wszystkie ryśki…) albo niedźwiedzie.
Dlaczego? Bo – jak usłyszałam kiedyś na konferencji prasowej pewnej firmy farmaceutycznej – „wszyscy jesteśmy ssakiem”. Chodziło chyba o to, że wyniki doświadczeń przeprowadzanych na szczurach są adekwatne do ludzkich reakcji.
Nieważne. Jako polonistka poprawię formę gramatyczną („ssakami” powinno być) i wpłacę na koty albo rysie. W zeszłym roku poszło na psy.
Bo zwierzę nie powie, co je boli. Człowiek jakoś wykrzyczy. Poradzi sobie. Moja sąsiadka wpłaca na artystyczną fundację. Ja bym też tak chciała, ale to w idealnym świecie dopiero.
A więc na koty. Albo na rysie. A wy róbta, co chceta.